به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج، از نیمه های سال 97 خبر حذف عادل فردوسی پور و برنامه 90 از رسانه ملی به گوش می رسید و کم کم با نزدیک شدن به پایان سال 97 این شایعات رنگ واقعی تر به خود می گرفت.

در روزهای پرتلاطم فوتبال ایران به ناگاه برنامه 90 با اجرای عادل فردوسی پور تعطیل شد و فوتبال پر حاشیه ایران از رسانه ای شدن حواشیش در امان ماند و اتفاقات کمتر پررنگ شد و مطالبه گری بیشتر در پستو ماند. 

با آغاز فصل جدید فوتبال کشور برنامه فوتبال برتر با اجرای محمد حسین میثاقی به جای برنامه 90 به روی آنتن شبکه سه سیما رفت. آنتنی که تا سال گذشته به اکثر حواشی فوتبالی می پرداخت، از فوتبال بانوان، تا مدرسه فوتبال در یکی از شهرستان ها و خیلی موارد دیگر که می توان با نگاهی به آرشیو برنامه 90 به طور کامل بررسی های انجام شده توسط این برنامه را مستند به نظاره نشست.

در این مطلب نمی خواهیم به کیفیت اجرا و تدوین و ... برنامه فوتبال برتر بپردازیم و منظر نگاهمان جایگاه والا معلمی است.

محمد حسین میثاقی که در زمان همکاری با عادل فردوسی پور عادل فردوسی پور را کمتر از استاد خطاب نمی کرد در هفته گذشته طی کنایه ای به عادل فردوسی پور پرداختن به حواشی فوتبال را ذائقه ای دانست که برای ما ساخته اند!

به نظر می رسد الان زمان مناسبی برای کمی تامل است. کمی تامل در ارتباط با ماهیت فوتبال، چرایی محبوبیت این ورزش پرطرفدار، جدایی ناپذیری فوتبال از حاشیه و سوالات بسیار دیگری که ذهن های پرسشگر را به چالش وا می دارد.

حال که اندکی به این موضوعات فکر کردیم، با هم از زاویه ای دیگر به این مساله می پردازیم. عادل فردوسی پور در طول بیش از 10 سال کار کردن به جایگاهی رسید که توان ارائه نظراتی را داشت که امثال میثاقی شاید تا 10 سال دیگر هم به آن جایگاه نرسند و نمی رسند. صحبت در ارتباط با حقیقت لخت فوتبال ایران. حقیقتی سرشار از حاشیه. حقیقتی سرشار از تلخی های به زبان نیاوردنی که حتی عادل هم در این سال ها به برخی از این حواشی فقط در حد لایه ابتدایی آن پرداخته است. اما نه به دلیل آنکه به او دیکته می کردند که این را بگو یا نگو، بلکه به آن دلیل که بستر جامعه را از این لختی زننده دور نگه دارد و در زمان مناسب به آن بپردازد.

عادل فردوسی پور لایه پنهانی نداشت، عادل فردوسی پور در مقابل سانسور مقاومت می کرد، عادل فردوسی پور برای فوتبال پاک تلاش کرد و شاید این جدایی از خانه بخشی از هزینه گزاف این حرص خوردن های بیهوده برای فوتبال بود.

فوتبال ایران چه بخواهیم قبول کنیم چه نخواهیم سرشار از حاشیه است و این حواشی تن فوتبال ایران را از رده نونهالان تا پیشکسوتان به لرزه در می آورد.

اینکه بگوییم ذائقه ما اینگونه ساخته شده است کلامی بس اشتباه است. مگر با رسانه ای نشدن یا سکوت خبری اتفاقات حاشیه ای، می توان حاشیه را از فوتبال دور کرد! اگر اینگونه بود که در سه ماه اول سال 3 دیدار با حاشیه های فراوان برگزار نمی شد. دیدار هایی که بسیاری از زوایای آن از دید مخاطبان فوتبال دوست پنهان ماند. حواشی ای که نپرداختن به آن در فاصله دیدار پرسپولیس و سپاهان در لیگ برتر و جام حذفی یکی از وحشتناکترین دیدار های سالهای اخیر فوتبال کشور را رقم زد.

اینکه این حواشی را از فوتبال جدا کنیم امری است نشدنی اما اینکه به هر دلیلی به حواشی نپردازیم ظلمی است به فوتبال پاک.

اما نکته ای که نباید فراموش کرد ماموریت رسانه است. نقش رسانه روشنگری، بیان واقعیات، پرداختن به موارد پنهان از انظار عموم و تلاش برای رسیدن به نتیجه ای مطلوب در این مسیر است. در واقع رسانه تنها به طرح موضوع و پرداختن به اطلاعات در دست و مسیر را برای حل موضوع هموارتر کرده و با پرسشگری سعی بر برطرف ساختن آن مشکل دارد. 

این موضوع اگر در پس ذهن ملکه شود آن وقت نباید انتظار اصلاح از رسانه داشت. اصلاح را سازمان های متولی انجام می دهند. تغییرات در جای دیگر صورت می گیرد.

عادل فردوسی پور رسانه است و کار رسانه هم کاملا مشخص.

عادل رسانه ایست که سکوت کرده سکوتی که به درد فوتبال ما نمی خورد و فقط برخی متولیان از آن سود می برند-کیفیت توپ های فوتبال که تا هفته پنجم صدای همه را در آورده و توپ ها نیز تغییری نکرده اند را به خاطر بیاورید- با صحبت های غیرکارشناسانه نباید تریبونی که در اختیار داریم را بر علیه شخصی که مدتهاست سکوت کرده و اگر لب به سخن باز کند شاید اتفاقات دیگری رقم بخورد استفاده کنیم.

حتی اگر آن شخص، دشمن تریبون دار باشد چه برسد به معلم آن. میثاقی جان استاد فردوسی پور را می گویم!