معصومه آقاجانی، یکی از پیشکسوتان دوبله ایران، در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج در مورد درگذشت چنگیز جلیلوند گفت: ما امیدوار بودیم که شور زندگی بیش از حد قشنگی که آقای جلیلوند همیشه با خودش داشت، بتواند بر این بیماری غلبه کند و پیروز این میدان، زندگی باشد نه مرگ. از این خبر خیلی متاسفم چرا که در حقیقت یکی از افراد با ارزش ملی مان از دست رفت و حتما یک ستاره در آسمان خاموش شد.

وی افزود: در طی یک ماهی که ایشان درگیر بیماری کرونا شدند، مدتی با هزینه بسیار گزاف در یک بیماری خصوصی بستری شدند و مدتی درمان هایی روی ایشان انجام شد و بعد مرخص شدند. من مرتب روی موبایلشان پیام می گذاشتم چرا که نگرانشان بودم. درواقع آقای جلیلوند نه تنها به لحاظ کاری بلکه به عنوان یک دوست خانوادگی، همچون یکی از عزیزان خانواده من محسوب می شد و خاطرات بسیار زیبا و اثرگذاری در هر دو عرصه از ایشان دارم.

موفق بودن تنها شرط ستاره شدن نیست

این مدرس صدا پیشگی ادامه داد: یکی از خصوصیات ویژه ایشان همین خاطره بود و در واقع او نه تنها یک مردِ ستاره در کار خودش بود بلکه شخصیتی والا هم داشت. خیلی ها در کارشان موفق هستند، اما این به تنهایی کافی نیست و به این معنا نیست که آنها از نظر روانی هم افراد سالم و کاملی باشند. خیلی ها در کار ما به رغم کسوت بالا، رویِ کار و بودن جوانان تنگ نظری دارند و فکر می کنند که با بودن آنها این حرفه برایشان تمام خواهد شد؛ خیلی ها فکر می کنند که ستارگانی که پیش از بوده اند و از دنیا رفته اند، آدم های معمولی بوده اند و اینها از آنها بهترند! در قیاس چنین برخوردهایی، که من می دانم دست کم در حرفه ما از برخی افراد سر می زند، چنگیز جلیل وند اصلا اینگونه نبود، یعنی خیلی بزرگمنش و والا بود.

وی در مورد تجربه همکاری اش با جلیلوند گفت: من قبل از انقلاب در عرصه دوبله حضور نداشتم؛ اما در بیست و پنج سالی که ایشان در ایران نبودند وارد این کار شده بودم و بعد از اینکه از امریکا به ایران بازگشت، این افتخار را داشتم که  در اولین فیلمی که می خواستند دوبله کنند، یعنی فیلم نشانه ها (Signs)، مرا به عنوان نقش اصلی روبروی خودش انتخاب کرد و از همان جا این مرد بزرگ را قدم به قدم شناختم. او در دل من و خانواده ام جایگاه ویژه ای داشت و بعد از این هم خواهد داشت.

چرا باید افراد موفق را تکرار کنیم!

آقاجانی در پاسخ به این سوال که آیا فکر می کنید هنرمندی همچون استاد جلیلوند در عرصه دوبله ایران خواهد آمد گفت: من معتقدم که کاش هیچ کس شبیه هیچکسی نباشد. یکی از معضلات دیدگاه ما در ایران این است که ما می خواهیم افراد دیگری شبیه به افراد موفقمان بشوند، در حالی که پهنه هستی خداوند اینقدر گسترده است که برای هر کسی از جنس و نوع خودش زمینه رشد را فراهم کرده است تا مولف یک چیزی همچون صدا، نوشته یا اثر هنری باشد.

این صداپیشه تصریح کرد: اتفاقا یکی از مشکلات عرصه دوبله ما همین است که خیلیهایی که می خواهند صدای دست چندم یک فرد موفق باشند، جذب آن شده اند. این خیلی حیف است که چند صدا همچون خانم ژاله کاظمی داشته باشیم یا جناب خسروشاهی که همه می خواهند ایشان باشند!

مدیران امروزی آنتن پرکنند نه ستاره ساز!

وی در پاسخ به این سوال که آیا آینده دوبله ایران از پیشینه اش موفق تر خواهد بود گفت: نه این طور نخواهد بود. چرا که مدیریت ضعیفی حاکم است و مدیریت بیشتر در دست دلالان است. اینهایی که الان صاحب کار هستند برای اینکه دستاورد درخشانی داشته باشند هیچ هدف و انگیزه ایی ندارند؛ بلکه تنها به دنبال این هستند که زمانِ آنتن ها و وب سایت ها را پرکنند.

این دوبلور پیشکسوت با بیان اینکه این مسئله ادامه خواهد داشت تا زمانی که مدیریت تغییر کند، تصریح کرد: کیفیت در اولویت نیست مگر اینکه در گذشت زمان، مدیریت پهنه دوبله هدفمند و بخواهد عرصه ما عرصه ستاره ها شود.

معصومه آقاجانی در پایان این گفتگو در مورد مرحوم چنگیز جلیلوند گفت: جلیلوند را می توان اینگونه توصیف کرد «مردی که خیلی خوب بلد بود زندگی کند و زندگی را خوب زندگی کرد». چون تنگ نظر نبود. هرچند که چند ستاره دیگر در عرصه هنر دوبله داریم، اما جلیلوند فوق ستاره کار ما بود. هرگز منشش در کار، غیر از صمیمیت نبود و هرگز ضد آن عمل نمی کرد. به همین دلیل، چه به عنوان مدیر دوبلاژ و یا گوینده در کنارش قرار می گرفتیم، حس ایمنی از او دریافت می کردیم و اگر قرار بود برای نقشی که می خواستیم بگوئیم حسی در ما برانگیخته شود، سرکوب نمی شد. شبیه ایشان خیلی کم داشتیم و کم داریم.