در تبلیغات انتخاباتی توبیخ و توضیح ایرادی ندارد. کسانی که وارد رقابت ریاست جمهوری می شوند باید اثبات کنند که می توانند مشکلات را حل کنند و در این راستا باید ابتدا مشکلات را شناسایی کنند. پس قاعدتا می خواهند بگویند ما کسانی هستیم که بهتر از دولت قبلی می توانیم اوضاع را سازمان دهی کنیم تا جایی که حتی رئیس جمهور کنونی نیز اذعان دارد که در چهار سال گذشته اش نقاط بسیاری برای ترمیم وجود دارد.

در این رابطه بیان مسائلی که حول محور زندگی شخصی افراد خواهد بود ولو مستند و مستدل، جای آن در فرایندهای تبلیغاتی و انتخاباتی نیست. از جمله آنکه ممکن است شخصی برادرش متهم به چیزی باشد و و یا خانه مسکونی اشرافی داشته باشد و ثروتمند باشند.

همچنین گاهی کاندیداهای انتخاباتی در جریان تبلیغات اصطلاحاتی استفاده می کردند که فرصت دفاعی برای طرف مقابل نبود مانند اینکه ما سرهنگ نیستیم و یا موضوعاتی پیرامون داشتن مدرک دکترای قلابی. این موارد هرچند در کسب رای موثر بودند اما اقدامی غیراخلاقی محسوب می شود.

در این خصوص گفته می شود توجه و تمرکز بر نیازمندی اقتصادی مردم رفتاری اخلاقی است یا خیر. باید گفت تبلیغات برای جذب مخاطب است و در این مسیر از نیازهای مردم هم استفاده ابزاری می شود.زیرا بحث، بحث تبلیغات است و نه سخنرانی علمی. لذا مشکلی نیست که از نیازهای مردم برای این امر استفاده شود. مشکل این است که وعده هایی بدهند که امکان تحققش نباشد. در این رابطه بیان اینکه فلان میزان یارانه پرداخت می شود حتی اگر شدنی باشد باید دید به چه قیمتی و به چه منظوری؟

اصل یارانه دادن کار بدی نیست جز اینکه بین دهک های مختلف تناسب برقرار شود. از این رو باید تحقق وعده ها باید در راستای آبادانی کشور باشد و نه آنکه برای رای آوردن که منجر به خالی کردن بیت المال گردد.

بر این اساس وظیفه پرسشگران و خبرنگاران در قبال نامزدهای انتخاباتی این است که از طرح های آنها در مورد اداره کشور سوال بپرسند. اینکه آنها چگونه می خواهند اشتغال و یا تولید را افزایش دهند؟ یا راهکارشان برای توسعه بهداشت و عدالت اجتماعی کشور چیست؟

چگونه از ظرفیت های داخلی برای توعه عمل در خارج از کشور استفاده می کنند؟ زیرا زمانی جمهوری اسلامی ایران اولین اقتصاد فعال خارجی در افغانستان بود ولی در حال حاضر رتبه ما در این کشور دهم است. همچنین در عراق ما دومین اقتصاد موثر بودیم و اکنون پانزدهمین اقتصاد موثر.

اگر کسی غیر از آقای روحانی مدعی پست ریاست جمهوری است برنامه های خود را برای مدیریت کشور ارائه دهند و در این رابطه عدم پرسش سوالات «کلی» از نامزدها می تواند راهگشای مساله باشد.

مهمتر آنکه برخی برنامه ها و قول ها موجب امیدواری مردم می شود. مردم ما وابستگی را دوست ندارند و چتر امنیتی، سیاسی و اقتصادی خارجی بر سر خود را تحمل نمی کنند.

کشوری که روی غنی سازی، روی سلول های بنیادین و تولید موشک می تواند کار کند می تواند مردم خود را از دغدغه وارداتی مثل خودرو، هواپیماها و یا نیازهای محصولات خانگی نجات دهد.

رئیس جمهور جدید باید بیان کند چگونه دست از خام فروشی برخواهد داشت و اهدافش را بدون وابستگی به کشور دیگری محقق می کند.

برای این منظور خطوط قرمز در تبلیغات نامزدها، قانون و تفکر حاکم بر نظام است. اگر رئیس جمهوری در لفافه و خارج از درنظر گرفتن این مسائل وعده دهد، مسیرش مشخص است.

در حال حاضر فرصت ذی قیمتی برای مردم و تبلیغ با جلوگیری از اسراف وجود آمده و آن بهره گیری از رسانه ها اعم از مجازی، مکتوب، شنیداری و تصویری است. در همین رابطه افراد منصوب به نامزدها تنها برای گردش خبر خود از بی احترامی و فحاشی پرهیز نمی کنند، شگرد غیر حرفه ای و غیر اخلاقی است. مثل آنکه اخیرا توسط یکی از مشاوران مطرح شد.