به گزارش خبرگزاری موج، بررسی دقیق سیاره زهره به دلیل دمای سطحی بسیار بالای آن در حدود 735 کلوین(462 درجه سلسیوس) و فشار جوی 90 برابر زمین بسیار دشوار است. طولانی‌ترین زمانی که یک فضاپیما توانسته در سطح این سیاره دوام بیاورد، کاوشگر ونرا (Venera) 12 روسیه در سال 1978 بود که پس از 110 دقیقه از پا درآمد.

از سال 1984 تاکنون هیچ فرودگری در زهره فرود نیامده اما تراشه جدید ناسا می‌تواند این امر را تغییر دهد.

 فرودگرهای قبلی، دستگاه های الکترونیکی را در مخازن مقاوم به حرارت و فشار قرار می‌دادند که وزن زیادی را به فضاپیما می‌افزود.

محققان ناسا به رهبری فیل نودک، مهندس الکترونیک این سازمان اکنون مدارهای یکپارچه نیمه رسانای کاربید سیلیکون را طراحی کرده‌اند. این مدارها زمانی که در تجهیزات "محیط‌های سخت" گلن که شرایط سیاره زهره را شبیه‌سازی می‌کند، قرار داده شدند، توانستند تا 521 ساعت دوام بیاورند که به گفته ناسا، 100 برابر طولانی‌تر از همه ماموریت‌های سابق در این سیاره است.

گری هانتر، محقق ارشد این مطالعه اظهار کرد: این کار نه تنها امکان ماموریت‌های علمی جدید در سطح زهره و سایر اکتشافات سیاره‌ای را فراهم می‌کند، بلکه همچنین تاثیر چشمگیری در طیف گسترده‌ای از کاربردهای مرتبط زمینی مانند موتورهای هواپیماها به منظور ارتقای عملیات‌ها و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خواهد داشت.

این تحقیق در مجله AIP Advances منتشر شده است.