به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری موج به نقل از رویترز، بازار مصرف گاز طبیعی رو به گسترش است اما این گسترش هماهنگ با توان تولید این محصول نیست و موجب شده تا بازیگران بزرگ حوزه نفت و گاز برای کمک به فروش و تولید خود، تصمیم بگیرند به حوزه‌های پس از تولید وارد شده و با ایجاد افق‌های تازه، بازار و تقاضا برای محصولات بالادستی خود را ایجاد کنند. شناورهای عظیم و پالایشگاه‌های شناور و سیاری که گاز طبیعی را مایع‌سازی می‌کنند یا مخازنی که ذخایر عظیمی از سوخت فسیلی در خود جای داده‌اند، اکنون به دنبال ساحلی تازه برای پهلو گرفتن می‌گردند و همین موضوع شرکت‌های شل و توتال را به فکر یافتن سواحلی نو انداخته است. باتوجه به رشد اندک بازار مصرف گاز طبیعی با وجودی که قیمت و آلایندگی این محصول بسیار مطلوب‌تر از دیگر انواع سوخت‌های فسیلی‌است، شل و توتال در تصمیمی مشابه اقدام به ساخت تأسیسات انتقال LNG، ذخیره‌سازی، خطوط لوله و حتی تأسیسات مصرف‌کننده مانند نیروگاه و پالایشگاه که سوخت LNG مصرف می‌کنند، نمایند. این شرکت‌ها حتی قصد ساخت تأسیسات تبدیل LNG به گاز برای مصرف در صنایع خاص و پالایشگاه‌ها را دارند. لورن ویویر، مسئول بخش چشم‌انداز گاز توتال دراین‌باره گفت: «ما آمادگی ورود به بازار صنایع پایین‌دستی و ایجاد تأسیسات لازم برای ارتقاء درخواست گاز را داریم.» او حضور در این بخش از صنایع انرژی را لازمه گشودن قفل چرخه سوخت در جهان دانست که با ایجاد تأسیسات لازم، خطوط لوله و مخازن شناور قابل دستیابی‌ست. توتال قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ بازارهای انرژی خود را سه برابر کند و تولید LNG را به ۲۰ میلیون تن و فروش آن‌را به ۱۵ میلیون تن برساند. به گفته این مقام توتال، شرکت در حال گسترش حضور خود است و برای این منظور اقدام به احداث تأسیسات انتقال، نگهداری، میعان و بازگرداندن به حالت گاز و همچنین احداث نیروگاه‌های برپایه LNG در کشورهای چین، اندونزی، شیلی، سواحل ایووری، غنا و مراکش کرده است. سیمون هری، رئیس امور مالی شل به عنوان دیگر غول عرصه انرژی، معتقد است که بازارهای مصرف LNG طی سال‌های آینده می‌توانند ۲ برابر شوند و بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰ این بازارها قابلیت رسیدن به ۵۰ را خواهند داشت. او افزود: «شل قصد دارد بیشترین سهم ممکن در این ۵۰ بازار مختلف را داشته باشد.» قصد حرکت به سوی بازارهای پایین‌دست و توسعه فعالیت در حوزه‌های مختلف LNG ، مشابه مدلی است که غول‌های نفتی مانند شل، توتا، اکسون‌موبیل و شورون طی چندین دهه در حوزه نفت آن را آزموده و به‌خوبی بر آن مسلط هستند. این شرکت‌ها ابتدا توان تولید بالادستی خود از چاه‌ها را افزایش می‌دهند و سپس با مناسب شدن توان تولید، وارد عرصه‌های بعدی می‌شوند. در حوزه نفت چاه‌های آنها نفت خام را از زمین می‌مکد و پالایشگاه‌های‌شان محصولات بعدی را تولید می‌کند و سپس در بازار مصرف محصولات رده سوم را نیز در برخی نقاط دنیا تولید کرده و می‌فروشند. چنین مدلی برای بازار نسبتا دست نخورده LNG آن هم در شرایطی که توان جهانی تولید گاز طبیعی مایع رو به افزایش است هدف بعدی آن ۱۵۰ میلیون تن خواهد بود، یک آینده‌نگری‌ست که به عقیده برخی کارشناسان با درد و رنج‌هایی نیز همراه خواهد شد. این شرکت‌ها برای به‌دست آوردن بازار مناسب، ابتدا باید هزینه‌های گزافی برای ایجاد تأسیسات داشته باشند و سپس بر مشکلات قیمت غلبه کنند. برخی از پیشرفت‌های تکنولوژی موجب شده تا اجرای چنین طرحی در حوزه LNG در کشورهای کمتر توسعه یافته برای این شرکت‌ها عملی‌تر شده باشد. به‌عنوان نمونه مخازن و تأسیسات فراساحلی شناور، با هزینه چند میلیون دلار قابل ساخت شده‌اند و این در مقابل هزینه‌های میلیارد دلاری ساخت تأسیسات مشابه در ساحل،‌بسیار مقرون به‌صرفه است. توتال و شل در بازارهای مناسبی همچون اندونزی، چین و هند که عطش زیادی برای مکیدن انرژی دارند، با استفاده از ترمینال‌های شناور و تأسیساتی نظیر آن، به دنبال توسعه حوزه‌های فعالیت خود هستند.