انتشار این خبر و خبرهای مشابهی باعثاعتراض های جالبی در شبکه های اجتماعی شد. البته معاون خدمات شهری و محیط زیست شهرداری منطقه ۱۱ تهران گفته است: قطع هفت اصله درخت در محدوده چهارراه ولیعصر(عج) با رأی کمیسیون ماده هفت سازمان بوستان ها و فضای سبز شهر تهران انجام و مقرر شد که به جای درختان قطع شده چنارهای جوان هشت تا ۱۵ ساله در همان محل غرس شود. ماجرای قطع درختان در سینما یکی از فیلم هایی که یه ماجرای قطع در ختان می پردازد به رنگ ارغوان حاتمی کیاست. به رنگ ارغوان که فیلمی جنجال برانگیز و بحثبرانگیز بوده به موضوع اعتراض دانشجویان به قطع در ختان جنگل های شمال می پردازد موضوعی که به خاطر لایه های سیاسی و اجتماعی فیلم از دید بسیاری پنهان مانده است. در فیلم به رنگ ارغوان تعدادی از دانشجویان جنگلداری به شدت نسبت به قطع درختان جنگلی که به گفته رئیس دانشگاهشان جزو موزه ای ترین جنگل های ایران هستند معترض اند جنگل هایی که قرار است به خاطر کشیدن یک جاده رویایی به شمال قطع شوند. ماجرای اعتراض تقوایی سال های پایان دهه هشتاد بود که در مراسم روز سینمای ایران در موزه سینما، ناصر تقوایی در صحبت هایی به شدت از قطع درختان جلوی موزه گله می کرد. او حرف های بسیار جالبی درباره درخت ها می زد می گفت درخت ها گاهی مواقع از انسانها هم مفید ترند چون فواید و تاثیرات مثبت بسیاری در زندگی دارند. اما حالا همه درخت ها را قطع کرده اند در همان سال ها بود که مجیدی در گفت و گویی با بیان این مطلب که می‌توانستیم در یک دوره‌ای تعریف جغرافیایی فرهنگی داشته باشیم، گفت: باید به دنبال هویت فرهنگی شهرمان باشیم. مثلا منطقه پامنار برای خودش یک شهر تهران قدیم است. مگر چقدر هزینه می‌برد تا این منطقه را بازسازی کرد. کشورهای دیگر یک ستون قدیمی شهرشان را نگه می‌دارند و موزه می‌کنند ولی ما هرگز به این توجه نکردیم که نسل‌های دیگری هم در راه هستند که نیازمند یک هویتند و ما باید این هویت را به آنها بدهیم. دیگر کجای این تهران هویت دارد؟ همه شهر را خراب کردند… یک موقعی می‌گفتیم هوای خوب شمیران، اما حالا همه درخت‌ها را قطع کرده‌اند تمام باغ‌ها که خاطرات ما بود توسعه هر شهر باید متناسب با هر فرهنگ باشد. بهرام بیضایی غمخوار درختان پایتخت

یهرام بیضایی سینماگر ایرانی از جمله افرادی بوده که همواره دغدغه‌ی اصلی خود را نه تنها دفاع از اهل فرهنگ، بلکه دفاع از هر چیز خلاقه‌ای عنوان کرده و حتی گفته است: من از درخت‌های شهر تهران نیز دفاع می‌کنم، در این شهر چرا درخت‌ها را می‌برند؟ اواخر سال ۸۷ بود که بهرام بیضایی در «نوروزنامه‌» خود برای بهار ۸۸ دوباره نسبت به قطع درختان و خشکاندن آنها گلایه کرد.

پرویز مشکاتیان: وقتی درختی را قطع می کنند انگار که دست من را قطع می کنند پرویز مشکاتیان نیز از جمله هنرمندان معترض به قطع در ختان بوده است. «پرویز مشکاتیان» در گذشته در باغی در نیشابور زندگی می کرد که در آن آهو، کبوتر، گنجشک را جلد کرده و با هم آشتی می داد. ولی وقتی به تهران آمد و این شهر پر دود و دم را برای زندگی برگزید، آنچه که آزارش می داد صدای اره برقی سوداگران ساختمان بود که درختان کهنسال شهر تهران را می بریدند. شاید او هم مثل بیضایی که غمخوار درختان پایتخت است و همیشه فریاد زده که چرا درختان کهنسال را در این شهر قطع می کنند، آرزو داشته درختان چندین ساله سرشماری و شناسنامه دار شوند. درختانی که وقتی قطع می شوند گویی دستان «مشکاتیان» را قطع می کنند.