به گزارش سروش زنگنه خبرنگار خبرگزاری موج کرمانشاه، شب گذشته حوالی ساعت 21:45 درحالی‌که همه شهر به فکر به پایان رسیدن روزی در تاریخ 21 آبان 96 بودند، لرزش‌هایی با وسعت بالا آن‌چنان مردم دیار غرب کشور، به‌ویژه استان کرمانشاه را تکان داد که عواقب آن حتی تا ساعات ابتدایی صبح هم مردم را به‌ رغم سرما در خیابان‌ها و پارک‌ها نگه داشت.

پس گذشتن ساعاتی از وقوع زلزله 7.3 ریشتری که بنا به گفته مرکز زلزله‌نگاری کشور، کانون آن در روستای ازگله شهرستان سرپل ذهاب اعلام شد، خبرهای متوالی و ضدونقیضی بر شیوع وسعت آسیب‌ها و خرابی‌های ناشی از این حادثه طبیعی از شبکه مختلف مجازی منتشر می‌شد و درحالی‌که رسانه ملی و مسئولین استانی و کشوری سعی بر حکم‌فرما بودن فضای آرامش در سطح استان را داشتند، اما گویا وسعت فاجعه بیش ازآنچه ذکر می‌شد، بود.

کانون زلزله شهرستان سرپل ذهاب اعلام شد و با اعزام خبرنگار به این مناطق به‌قول‌معروف به این مهم رسیدیم که شنیدن کی بود مانند دیدن؛ راه‌ها باز بود اما ترس ناشی از وقوع دوباره زلزله راه‌ها را پرترافیک کرده و از کنار هر روستایی که می‌گذشتی به‌راحتی وسعت خرابی را می‌دیدی.

اما اوج درد، وحشت و غم را به‌وضوح می‌توانستی در دقایق ابتدایی ورود به سرپل ذهاب مشاهده کنی، خرابی، خون، آوار، صدای شیون و گریه، همه آنچه را که شاید در واژه فاجعه غم‌انگیز می‌توان جمع کرد را به‌وضوح می‌شود در حال‌ و روز کنونی این شهرستان مرزی مشاهده کرد.

واقعیت امر این است که آنچه امروز و در شرایط کنونی سرپل ذهاب می‌توان مشاهده کرد به‌رغم تمامی دستورات کشوری، لشگری و به‌ویژه تأکیدات مقام معظم رهبری که بر تسریع رسیدگی به حال مصدومان و بازماندگان اعلام‌شده، متأسفانه مردم این مناطق همچنان از نبود فضای اسکانی مانند چادر رنج می‌برند.

ازدحام جمعیت برای گرفتن اقلام امدادی از سوی مردم از یک‌سو و برخورد عجولانه برخی از مسئولین برای تقسیم امکانات که همراه با داد و شیون، پرتاب اقلامی مانند آب و خوراک است از سوی دیگر فضای بدی را به وجود آورده و وضعیت به‌هم‌ریخته شده است.

اینجا سرپل ذهاب، شهرستان مرزی که به‌رغم تمام مظلومیت‌های ناشی از جنگ تحمیلی و عواقب ناشی از آن ها، سال‌ها عقب‌ماندگی و مصائب ناشی از آن درحالی‌که داشت کم‌کم روی آرامش را به خود می‌دید و غیور مردان و شیر زنانش چه در شهر و چه روستا با تمام کمبودات این دیار را زنده نگه‌داشته بودند و زندگی می‌کردند، در کمتر از 24 ساعت گذشته تاکنون در یک نگاه کلی به تلی از خاک بدل شده و امروز نیازمند همدردی از جنس تعصب و غیرت خودشان هستند.